هر روز صبح که پامیشم به اولین شهیدی که چشمم به عکسش بیافته سلام میکنم
معمولا صبح ها چشمم به عکس دوتا شهید میافته اولیش شهید احمدی روشن و دومیش شهید مهدی باکری ...
هرروز صبحم با سلام به این دو شروع میکنم البته بعد از سلام به امام زمانم و سلام به رهبرم ...
سلام بده ...
هر روز صبح که پا میشی به اولین شهیدی که میرسی و یقین بدون که آن روز صبح، اول آن شهید بوده که به شما سلام داده و درواقع شما دارین پاسخ سلامش را میدین
روزتون را هدیه کنید به آن شهید و یقین بدونین اگه شما حواستون پرت بشه و دچار حالت گناه بشین آن شهید حواسش به شما هست و از آن طریق برتون میگردونه و متوجهتون میکنه ...
شهدا با ما هستن هروقت دلتون هواشون کرد بدونین اول دل آنها هوای شما را داره ...
پس حیف به حال آن روزی که شهیدی توی آن روز هوای ما را نکنه و بهمون سلام نده ...باید فکر کنیم چی شد که من رها کرد و رفت ...
چه خوبه هر کداممون یهشهید را برای خودمون انتخاب کنیم باهاش آشنا بشیم عکسش به دیوار اتاقمون بزنیم و ببنیم توی زندگیش چطوری طی طریق کرد و به معشوق اصلی رسید و موفق شد به وجه الله نظر کنه و ازش بخوایم توی این مسیر دستمون بگیره و راه را نشونمون بده ...
وَلاَ تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ أَمْوَاتاً بَلْ أَحْیَاء عِندَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ
آل عمران /169
